Rozdział 15

5 minut leżałam, i myślałam sama nie wiem, o czym, aż w końcu przyszedł lekarz.

-Dzień dobry!- Przywitała się blond włosa lekarka

-Witam - odpowiedziałam

-A, więc zbadamy się, zrobimy pani takie podstawowe badania pobieranie krwi, badanie moczu i Usg, jak nic nie wyjdzie to będziemy dalej szukać powody tego zemdlenia.

-Dobrze - uśmiechnęłam się

-To proszę siąść na wózek, idziemy na pobieranie krwi - tłumaczyła

-Ja mogę iść, czuje się na siłach

-Ja jednak wolę, aby pani usiadła na wózku... - Uznała

-No dobrze

Dałam się przekonać usiadłam na wózku, lekarka go pchała, ale jej pracę przejął siedzący na poczekalni German.

-Angie jak się czujesz? - Zapytał troskliwie - Co się stało? 

-Dobrze się czuje

Dojechaliśmy do sali badać w 5 minut.

-Mąż może wejść z panią - oznajmiła lekarka

-To nie jest mąż - wytłumaczyłam, ale na moich policzkach pojawiły się małe rumieńce

Nie wiem, po co, ale German wszedł ze mną i usiadł na krześle obok, wstydziłam się trochę, gdyż bałam się igieł. Nie chętnie wyprostowałam rękę, spojrzałam na Germana, rozpłynęłam się w jego czekoladowych, troskliwych oczach, one tak odprężały.

-I po krzyku! - Zaśmiała się lekarka

To musiało dziwnie wyglądać, ja patrząca cały czas na Germana. Zarumieniłam się ponownie, popatrzyłam się na Germana a on się tylko do mnie uśmiechnął.

-Proszę! - Rzekła podając mi kubeczek na badanie moczu

1 godzinę później leżałam już w szpitalnym łóżku, obok mnie siedział German i Viola. O dziwo Pablo nie przyszedł.

-Angie, co ci jest? - Zapytała zmartwiona nastolatka

-Nie wiem skarbie...

-Angie my już chyba pójdziemy, przyjdziemy do ciebie jeszcze później powiedział mężczyzna.

Odkąd moi goście poszli zaczęłam, się zastanawiać, rozmyślać o moich uczuciach, które odczuwałam do Germana, Angie, o czym ty myślisz to twój szwagier, śliczny, piękny, troskliwy, przystojny, męski... Ach German - Angie przestań, to tylko twój szwagier nikt inny, nie możesz z nim być - wkurzyłam się sama na siebie. Leżałam i rozmyślałam o nim i o Pablo, który widział mój pocałunek z Germanem, może i nie jesteśmy razem już, ale ja go chce odzyskać, jako przyjaciela. Brakuje mi go, wtem jak na zawołanie wszedł do mojej sali.

-Pablo! - Powiedziałam nieco głośniej uradowana

-Cześć Angie - przywitał się - Ja chciałem,.... Chciałem się przeprosić za wszystko, ja przemyślałem wszystko i jestem w stanie ci wybaczyć - powiedział przejęty Pablo

-Ja też cię chciałam przeprosić, ale...

-Ale, co? - Zapytał

-Ale nie możemy być razem - ujrzałam jak Pablowi zaczynają napływać łzy do oczu, z resztą mi też - Przepraszam, ja bardzo się lubię, ale jesteś dla mnie jak brat, nic więcej. Przepraszam! - Powiedziałam i zaczęłam płakać.

Moje łzy pomoczyły moją całą poduszkę, koc i pidżamę. Gdy odwróciłam się w drugą stronę Pabla już nie było. Była jedynie lekarka.

-Czemu pani płacze? - Zapytała

Otarłam pospiesznie łzy.

-Nie ważne, co z wynikami, co mi jest?

-Podejrzewam już coś, ale muszę to potwierdzić. Pod wieczór będzie mieć pani badanie USG.

-Dziękuje - uśmiechnęłam się

-Do zobaczenia - powiedziała i wyszła

Po jej wyjściu zadzwoniłam do Martiny, mojej przyjaciółki.

-Cześć Martina - przywitałam się

-Cześć Angie, ty płakałaś? - Zapytała, ona zawsze wiedziała o mnie wszystko

-Nie... Znaczy tak... Jestem w szpitalu, proszę przyjdź do mnie... - Zaczęłam płakać

-Dobrze, będę za 5 minut

-Dziękuje - oznajmiłam i się rozłączyłam

Jak w zegarku po 5 minutach do sali wparowała moja przyjaciółka?

-Witaj! -Powiedziała, po czym podeszła do mnie i mnie uścisnęła

-Cześć!

-Czemu płaczesz? - Spytała przejęta

-Ah... Zdradziłam Pabla, z własnym szwagrem. Ja chyba się w nim zakochałam, co najgorsze. - Opowiedziałam - A ty nie jesteś w Austrii?

-Współczuje ci. Z Austrii wróciłam 2 dni temu, ale opowiadaj dalej, bo czuję, że to nie wszystko.

-Jak ty mnie dobrze znasz... No dobra później poszłam do Germana wypożyczyć książki, ale zastałam go z winem, którym zostałam poczęstowana, wypiłam troszkę za dużo, bo gdy nad ranem się obudziłam leżałam naga w jego objęciach...

-O matko! Na serio?

 -Tak...

-A czy doszło do tego...? - Zapytała wprost 

-Nie wiem, on też nic nie pamięta...

Nagle do sali weszła lekarka. 

-Panno Angie, udało się pani i ma pani wcześniej badanie - uśmiechnęła się

Martina pomogła mi usiąść na wózku i zawiozła mnie idąc za lekarką. Po chwile zeszłam z wózka i położyłam się na łóżku. Doktorka posmarowała mi brzuch żelem, przejechała mi parę razy po brzuchu takim jakby kontrolerem i patrząc na jej minę już wiedziała, co mi jest.

***
I co jest naszej Angie ? Hm ...
 Mamy nadzieję, że się podoba ....  i że jest dłuższy ...

Pozdrawiamy :

K&M ♥

K= Klara

M= Maryśka