Germangie na zawsze

Poszłam w ślady za moim przyjacielem i dotarliśmy do pomieszczenia przepełnionego nastolatkami. Było dużo osób, które trzęsły się, ze stresu lub jedli swoje włosy.
-Dzień dobry moi drodzy ! - zaczął właściciel Studia - No nie bójcie się, wiemy, że to stresujący dzień dla was, bo zależy od tego wasza ,,przyszłość'', ale na prawdę nie ma się czego obawiać ! Jeżeli na prawdę macie talent to się dostaniecie do Talentów 21 bez żadnych problemów ! - powiedział przekonująco - Zapraszamy teraz do przesłuchania ze śpiewu ! Wszystkich proszę o opuszczenie sali ! Jedynie niech zostanie uczestnik z numerem 1 ! - powiedział głośno
Na środku pomieszczenia stanął pewny siebie uczeń, ubrany w czarną kurtkę ze skóry.
-Jestem Diego - przedstawił się krótko.....
Dobra omińmy może przesłuchania.... Po południu cała kadra pedagogiczna wybrała się do restauracji.
-Kochani i co myślicie ? - zapytał Antonio
-Ja uważam, że powinni się dostać osoby z numerkami 1,4,5,7,8,9,10,13,22,23,24,25,26,29,30,31 - powiedziałam
-Też tak uważam ! - dopowiedział Pablo
-Hm... jeszcze numer 3, może ? Dobrze tańczył ! - oznajmił nam Gregorio i o dziwo nie mówił nic o beztalenciach !
-Dobrze, jesteście pewni na 100% od tego zależy ich przyszłość ! - przypomniał starzec
-Tak ! - odpowiedzieliśmy chórkiem
-Dobrze, to możecie już iść. Aha Angie jutro będziesz na ogłoszeniu wyników ? - zapytał
-Tak, będę ! - uśmiechnęłam się i opuściłam lokal wraz z moim przyjacielem
Opuszczając restauracje wkroczyłam do ,,innego świata''. Uniosłam głowę do góry i ujrzałam niebieskie niebo, parę białych obłoczków i żółte, rażące światłem słoneczko. Pogoda była cudowna w porównaniu do wczorajszej. Pożegnałam się z przyjacielem i nasze drogi się rozeszły. Szłam szerokimi uliczkami miasta. Nagle moją uwagę przykuła kobieta około lat 25-28, siedziała na trawniku a przed nią był kapelusz... O co chodzi z takimi ludźmi ? Czy stoczyli się ? Czy nie chciało im się już pracować ? Mieli już wszystkiego dosyć? Nie rozumiałam nigdy takiego postępowania takich ludzi i ludzi ,,normalnych'', którzy takiego człowieka odtrącają i uważają za ,,margines społeczny''. Jest to dla mnie nie normalne. Wrzuciłam do cylindra pieniążek i poszłam dalej. Po drodze wstąpiłam do sklepu z rzeczami dla dzieci. Jestem teraz w 5 i pół miesiącu. Lekarka mi powiedziała, że bliźnięta rodzą się zazwyczaj szybciej, więc wypadało by już powoli kolekcjonować wyprawkę... Weszłam w uliczkę z ubrankami i wybrałam różowe śpioszki w kokardki i niebieskie w autka do tego takie 2 maleńkie bluzeczki i body... Podczas zakupów zwróciłam także uwagę na wózki dziecięce, takie dla bliźniąt... Były takie urocze, najbardziej spodobał mi się szaro-beżowy, ale po takie rzeczy to muszę przyjechać tutaj z Germanem.... Zapłaciłam kasjerce i wróciłam do domu. Przekroczyłam próg domu i skierowałam się do sypialni. Schowałam do szafy torbę z zakupami a następnie poszłam do gabinetu mojego narzeczonego. Weszłam po usłyszeniu ,,proszę''
-Cześć kochanie ! - powiedział wstając od biurka
-Witaj najdroższy ! - zaśmiałam się
Mężczyzna podszedł do mnie, objął mnie w tali i złożył na moich ustach pocałunek, który odwzajemniłam.
-Angie, bo wiesz ostatnio myślałem o naszym ślubie... Co byś powiedziała, jeżeli byśmy zaczęli coś planować ? - zapytał
-Zgadzam się ! A co powiesz jak zaczniemy także planować pokoje dla dzieci ? - powiedziałam
-A bo ty nie wiesz....
***
Co Angie nie wie ?
Przepraszam, że krótki, ale ważne, że w ogóle jest ! Komentujcie !
Oliwia :*** & Klara