Rozdział 25

German

-Panna Angeles została wypisana dzisiaj rano. Zostawiła tylko list, chyba jest do pana...

Lekarz podał mi kopertę, z której wyjąłem szarą kartkę, na której było napisane niebieskim długopisem:

Drogi Germanie !

To co się stało... może i lepiej !

Jesteś i zawsze będziesz moim szwagrem !

Nie umiem tak żyć, co byśmy powiedzieli temu dziecko ?

No właśnie, poza tym doszłam do wniosku,

Że to było zwykłe przejściowe zauroczenie !

BŁAGAM ZNIKNIJ Z MOJEGO ŻYCIA !

                                                            /Angie

Czytając list łzy napływały mi do oczu. Zgniotłem kawałek świstku, wróciłem do domu. Nie wiedziałem co z sobą mam zrobić. Płakałem, co w ogóle nie było do mnie podobne. Po nie kąt martwiłem się o nią. Wszedłem do swojej sypialni, zerknąłem na komodę, gdzie w ramkach znajdowały się jej zdjęcia. Wyjąłem je i stargałem, jak zwykły śmieć. Czułem się źle ! Straciłem dziecko a razem z nim ukochaną, ukochaną, z którą miałem zamiar spędzić resztę życia. Dodatkowo dzisiaj miała przylecieć reszta domowników. Co ja im powiem ?! Co z Violettą, jak jej wytłumaczę, że jej ciotka zniknęła z naszego życia ...? Co z Ramallo i kontraktem ? 

-Dryń, dryń- drzwi

-Kogo niesie ?! - powiedziałem sam do siebie schodząc schodami w dół 

Dotarłem do nich po minucie, otarłem oczy i oblałem je jeszcze zimną wodą. Podszedłem do drzwi i pospiesznym ruchem otworzyłem je. Zobaczyłem tam Pabla.

-Cześć German, gdzie jest Angie ? - spytał zmartwiony

-Nie obchodzi mnie to ! - parsknąłem - Coś jeszcze ? - zapytałem oschle

-Jak to a co z dzi....

Nie dałem mu dokończyć. Zamknąłem mu drzwi przed nosem. 

Po południu rozmyślałem jeszcze o Angie i stwierdziłem, że nie powiem nic nikomu o ciąży Angie, oprócz mojemu przyjacielowi. O wie zawsze wszytko i niech tak pozostanie...

3 godziny temu taksówką przyjechali mieszkańcy. 

-Tato, coś ty zrobił, po pierwsze czemu nie wsiadłeś do samolotu a po drugie czemu po nas nie przyjechałeś! - darła się po mnie córka

-Prze..przepraszam ! - powiedziałem idąc ku mojemu gabinetowi

-Ramallo, do mnie ! A ty Olgo rozpakuj wszystkich ! - poinformowałem wszystkich i zająłem się swoją pracą, miałem nadzieję, że to pomoże mi zapomnieć

-Ramallo jest coś co muszę ci powiedzieć ! Ale nic nikomu nie mów ! - powiedziałem do mojego asystenta - A już stanowczo nie mów Violettcie

-Dobrze, ale panie Germangie... co może być tak ważnego !? - zdziwił się

-Angie, Angie poroniła i odeszła...

-Ale to nie może ...

-Tak to było moje dziecko, wyjechała gdzieś, zostawiła list - podałem zgnieciony skrawek papieru przyjacielowi 

-To nie możliwe, ale między wami do czegoś w ogóle doszło ? - zadał mi ''intymne'' pytanie

-Raz wypiliśmy za dużo wina i ... eh - moje tłumaczenie przerwał okrzyk mojej córki

-Tato, gdzie Angie ? - spytała Violetta, tego pytanie się obawiałem

-Em... Angie wyjechała, bo my też mieliśmy wyjechać, a on zrobiła sobie... wakacje - okłamałem córkę

 TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

Angie

Codziennie rano wylewam z siebie dużo słonych łez. Nie mogę się z tym pogodzić, jak on tak mógł mnie odtrącić. Czytam często jego ostatni list i nie mogę powstrzymać łez. Widocznie pomyliłam się co do niego ! Dzwoniła do mnie Violetta, ale nie odebrałam. Znając szczęście to German nie powiedział jej o moim ''stanie''. Boję się, boję się porodu i samotnie wychowywania dziecka. Chociaż jestem dopiero w drugim miesiącu już myślami jestem przy tym dniu... O moim wyjeździe wie tylko mama i German. Nawet mój najdroższy przyjaciel o tym nie wie co dla mnie jest szokiem i tak samo jak Vilu codziennie do mnie wydzwania. Co mam zrobić ? Co ze Studiem ? Mam tak po prostu od tak za parę lat wrócić do Buenos Aires z dzieckiem i powiedzieć mu, że co... że ojciec go nie chciał, czy że jest z flakonika, sztucznie zapłodnionym ?! Nie mam pojęcia... Dodatkowo matka zabrania mi nawet wychodzenia na spacery, czuję się czasem jak Violetta, gdy parę miesięcy temu wymykała się na randki z Leonem, ja natomiast na spacery się wymykam... Ah i jest jeszcze Viola, którą się przejmuje... Biedulka...

-Dobra ja naprawdę potrzebuję świeżego powietrza ! - powiedziałam sama do siebie i wymknęłam się z domu zbierając tylko telefon i sweter. 

Poszłam w moje ulubione miejsce, park, który otoczony jest kolorowymi krzakami. Usiadłam na jednej z licznych ławeczek i zaczęłam po cichu szlochać. Zakryłam twarz w dłoniach. Czułam się paskudnie, cała zaczynałam puchnąć pod wpływem ciąży. Oczy miałam czerwone od płakania, niespodziewanie do mojej ławeczki dosiadł się jakiś mężczyzna. Był to ...

***

Kto to był ? 

Może German ? Albo Pablo ? Czy ktoś inny ?

K&M