Rozdział 26

 Alan Ramos - Ma ciemne włosy i niebieskie oczy. Jest bardzo wysoki i szczupły. Ma duże bicepsy. Alan to przede wszystkim miły, troskliwy mężczyzna, który jest pod wrażeniem postaci Angie... ♥ 

Był to ... obcy mi mężczyzna.
-Czemu pani płacze ? - zapytał troskliwie
-Eh... to skomplikowane - powiedziałam i uniosłam leciutko kąciki ust
-Nic nie może być aż tak skomplikowane, żeby płakać... łzy tu nic nie pomogą ! - powiedział podając mi chusteczkę - Ta w ogóle to jestem Alan a ty jak się nazywasz !
Przyjęłam chusteczkę, otarłam łzy.
-Jestem Angie - uścisnęłam rękę nowego znajomego
-No to Angie, opowiesz mi tą bardzo skomplikowaną historie ? - zapytał uśmiechając się
-Ja cię ledwo znam !? - powiedziałam do kolegi
-No to tak jestem Alan Ramos mam 30 lat, lubię malować, to moje hobby i moja praca - opowiadał o sobie - Wystarczy na początek ? - zapytał śmiejąc się
-Tak... Mój chłopak, który jest też moim szwagrem zerwał ze mną, w dodatku jestem z nim w ciąży... - wytłumaczyłam płacząc - Moja matka trzyma mnie na uwięzi, nie mogę nawet wychodzić na spacery... - powiedziałam szlochając, a Alan po prostu mnie przytulił - Dziękuje, chyba tego potrzebowałam ! - wyznałam
-Nie ma za co. Nie mogę w to uwierzyć, jak facet mógł tak potraktować tak wspaniałą kobietę jak ty, dodatkowo zostanie ojcem ! - mówił przejęty - Co powiesz na herbatę ? - zaproponował
-Dobrze, możemy iść... - wstałam z ławki i poszłam z moim kolegą na herbatę do restauracji
-A opowiesz mi coś o sobie ? - zapytał mój towarzysz gdy przysiedliśmy do jednego stolika w restauracji
-Hm... To tak, mam dokładniej na imię Angeles Saramego, mam 27 lat. Przyleciałam z Buenos Aires. Kocham śpiewać i wszystko co jest związane z muzyką... I bardzo tęsknie za Germanem ! - powiedziałam płacząc
Mężczyzna podał mi kolejną chusteczkę. Alan odprowadził mnie do domu i podał mi swój numer telefonu a ja swój.
-Zadzwoń kiedyś, tak miło mi się z tobą spędza czas Angeles ! - powiedział całując mnie w policzek
-Dobrze, do zobaczenia !
Weszłam do domu, gdzie zastałam pod denerwowaną moją mamę.
-Gdzieś ty się podziewała, dzwonię do ciebie ! Do pokoju marsz !
-Ah... mamo mam 27 lat nie 15 ! Nie będziesz mi dyrygować !
-Ach tak ?! - zapytała ironicznie
-Tak ! - krzyknęłam i wbiegłam do mojego pokoju, spakowałam walizki i wyszłam
Nie wiedziałam zupełnie gdzie się podziać. Usiadłam na ławce w parku i płakałam. Czy wrócić do Buenos Aires, tam mam mieszkanie, przyjaciół i Violetta, ale nie mam się nie pokazywać w życiu Germana... Tego nie zrobię... I co mam zrobić !? Z zamyśleń wyrwał mnie telefon, który odebrałam...
-Angie, Angie, gdzie ty jesteś ? - pytał rozhisteryzowany Pablo
-Jestem w Madrycie ! - powiedziałam płacząc
-Co się stało ty płaczesz i dlaczego tam jesteś ? - pytał
-German mnie nie chce, nie chce mnie i dziecka ! Rozumiesz to ! Bo ja nie ! Nie mam się gdzie teraz podziać, wyprowadziłam się od matki, była nie do wytrzymania ! - mówiłam szlochając przy tym głośno
-Angie, kochanie, wróć do Buenos Aires ! - zaraz czy on powiedział ,,kochanie'' ? - Zajmę się tobą i dzieckiem ! - powiedział opiekuńczo
-Pablo, ja nie mogę wrócić ! - powiedziałam ze smutkiem - German powiedział mi, że mam zniknąć z jego życia ! - oznajmiłam mu
-Angie masz przyjechać inaczej się obrażę ! - powiedział śmiejąc się
-Nie wątpię w to...
-A co ze Studiem i Violą ? - zadał mi bardzo istotne pytanie
-Nie wiem, może wrócę za rok do Studia, a Violi przekaż, że ją kocham i, żeby rozwijała swój talent i jakby co nie mów jej nic czemu wyjechałam... O ciąży też wątpię, że jej German powiedział ! Teraz już kończę i idę do hotelu ! - powiedziałam i się rozłączyłam
Pociągnęłam walizki i poszłam do pobliskiego hotelu, gdzie wynajęłam pokój. Hotelowe łóżko było mało wygodne, przez co wcale się nie wyspałam. Rano ubrałam się i zeszłam do jadalni na śniadanie. Już zaczęło mi brakować posiłków Olgi i tego podrywania przez nią Ramalla ah...
Po posiłku wyszłam do galerii handlowej, chodziłam w kółko po sklepach, aż natknęłam się na Alana.
-O ! Witaj Angie ! - przywitał się mój kolega ze mną
Poszliśmy razem na koktajl...
<3 miesiące później>
Mijały dni, tygodnie, miesiące. Przez ten okres bardzo zbliżyłam się do Alana. Zamieszkaliśmy razem, bardzo go ,,kocham'', ale nie mogę zapomnieć o Germanie...
-Angie, kiedy masz wizytę u lekarza ? - zapytał
No właśnie Alan, bardzo się o mnie troszczy i traktuje dziecko, jakby był jego, to miłe z jego strony...
-Dopiero za dwa tygodnie... - powiedziałam przygotowując obiad
-Angie, bo jest co muszę ci powiedzieć...
-Coś się stało ? - zdziwiłam się jego zachowaniem
-Kochanie, bo jest taka sprawa, dostałem zlecenie właśnie w Buenos Aires, jakaś aktorka chce swój portret i muszę tam być w przeciągu 2 dni... ale nie chcę lecieć sam... - powiedział smucąc się
Podeszłam do niego i delikatnie go pocałowałam, nie spodziewał się tego zupełnie...
-Nikt nie każe lecieć ci sam... - powiedziałam wpatrując mu się w oczy - Spotkam się przy okazji z moimi przyjaciółmi - oznajmiłam mu uśmiechając się

German

Temat o Angie był jednym z najczęstszym przez ostatnie 3 miesiące, tłumaczyłem Vilu, że pojechała na wakacje... Ale ja nigdy o niej nie zapomnę, nie mógłbym... Jej piękne loki i te oczy. Nasze pocałunki...

-Halo Germanie ! Panie Germanie ! - darł się na mnie mój asystent

-T.. tak ?! - zapytałem

-Ty dalej o niej myślisz ! To nie podobne do panienki Angeles, na twoim miejscu szukałbym jej ! - oznajmił mi przyjaciel

-Szukałem jej, u matki jej nie ma i nie było... Pablo ponoć też nic nie wie, boję się o nią, po straceniu dziecka i eh...

-Jakie dziecko ? - zapytała Violetta, która niespodziewanie zjawiła się u mnie w gabinecie

-Em... chodzi o dziecko.... ciotki... Laury ! Straciła dziecko... - powiedziałem jąkając się

-Biedna Laura.... - oznajmiła mi i wyszła

-Długo masz zamiar ją tak oszukiwać ! - zadał pytanie mi Ramallo

Dzień minął mi tak samo, jak kolejny - cały dzień przesiedziałem w biurze...

Violetta

Nie mogę zrozumieć mojego ojca, co się stało z Angie !? Tata unika tego tematu i z jego wyjaśnień rozumiem, że rozpłynęła się w powietrzu w co wątpię ! Pablo ze 3 miesiące temu powiedział mi, że Angie mnie kocha i chce, żebym zawsze śpiewała. Nie rozumiem tego ! 

-Violu, to idziesz z nami do Resto ? - zapytała Camila

Nie, idę jeszcze do sklepu, Olga mnie poprosiła, żebym kupiła jabłka na szarlotkę ... - wytłumaczyłam się i odeszłam

Postanowiłam pójść do pobliskiego sklepu - Tesco (:-D). Zabrałam koszyk na zakupy i ruszyłam w stronę działu z owocami i warzywami. Niespodziewanie idąc przez wszystkie działy ujrzałam znajomą mi osobę - Angie ?! Nie to nie może być ona. Obok niej stał jakiś mężczyzna, śmiali się z czegoś i pocałowali ?! WTF? O co może chodzić, chociaż nie to nie ona... Za gruba jak na Angie... Mam już zwidy od tego myślenia... Mimo wszystko kupiłam owoc i schowałam się za rogiem sklepu. Gdy wychodzili poszłam za nimi. Szli z 20 minut, co najgorsze nie wiedziałam, gdzie jestem. Nigdy nie byłam w tej dzielnicy miasta. Moje myśli potwierdziły się to była Angie, ale coś mi się w niej nie podobało... Szłam za nią dalej, aż doszłam do jej mieszkania. Wpadałam na głupi pomysł, który bez zastanowienia wykorzystałam. Zapukałam do drzwi.

***

Jeju jak się rozpisałyśmy !

I co Vilu powie Angie ? 

Co powie Angie, gdy zobaczy Viola ?

Rozdział dodany jako na dzień jutrzejszy ! 

K&M

+Dzięki za pomoc Oliwia :***